dinsdag 13 november 2012

Politieke demotivatie leidt tot …


Afgelopen zaterdag moest ik vroeg opstaan vanwege de begrotingsdag. Eerst de krant lezen, vervolgens naar de markt en om 10.00 uur in het Huis van de Stad.  Nu het krantlezen leverde al veel chagrijn op. “Fairtrade chocola met bittere smaak”. Je zet  je in voor Gouda als Fairtradegemeente en dan krijg je een negatief artikel over FT onder ogen. Vanmorgen toch maar de MaxHavelaarstichting gemaild met het dringend verzoek via de landelijke pers openheid van zaken te  geven en te zorgen dat de doelstellingen van FT worden gewaarborgd.  Ik blijf achter FT staan , maar niet als de agrariërs geen eerlijke prijs krijgen voor hun producten.

Vervolgens het bespreken van de begroting in het Huis van de Stad. Geen stimulerend gebeuren.      ’s Morgens kon elke fractie haar vijf- minuten- betoog  houden.  Kort is soms wel goed maar nu bleek elke fractie zijn bijdrage af te raffelen. In de middag kwamen de moties aan de orde met een nieuwe ronde van de fracties. Inhoudelijk stelde dat niets voor. Bijna elke fractie vertelde welke motie wel of niet ondersteuning kon  verwachten.  Niet om vrolijk van te worden.

Nu nog de inhoud van de moties. Ik neem er twee onder de loep. Motie van de ChristenUnie over de financiën van onze stad. Er werd een dringend pleidooi gehouden om op korte termijn te komen met nieuwe maatregelen om niet na nog enkele tegenvallers in 2013 artikel12 gemeente te worden. Verschillende coalitiepartijen vonden de motie sympathiek maar wilden wachten tot de voorjaarsnota – medio 2013 -   om te zien of dan extra maatregelen nodig zijn. Het coalitiefront werd gesloten en de oppositie had het voor het nakijken. Dit leverde bij mij verontwaardiging en boosheid op. Werkt de democratie op deze wijze? Ik waande me weer in de periode van het monisme.

Tot slot een motie van D’66 , PvdA en Trots over de zondagsopening van winkels. Een motie die niet alleen voor de besluitvorming in de Eerste Kamer uitloopt maar ook  een motie die spreekt over  de  betrokkenen, de  winkeliers ,zonder hen te hebben gesproken. Ik sta nog steeds achter het bestaan en meerwaarde van een collectieve rustdag . Dat is een groot goed.  

Als u dit leest dan zult u misschien wel zeggen “Gooi de handdoek in de ring” . Nee  ,hoewel zaterdag 10 november een trieste grijze dag was, na die dag kwam de zondag om mijn geest rust te geven. Dat resulteerde uiteindelijk in een overweging die ik de bewuste zaterdag uit het dagboek van theoloog Bonhoeffer  las : “ Zie optimisme als geloof in de toekomst. Misschien breekt morgen de jongste dag aan; dan zullen we graag het werk voor een betere toekomst neerleggen, maar eerder niet”. Ik zeg dit graag na. 

 

 

1 opmerking:

  1. Niet zo fatalistisch, beste Gerard.
    Het vooruitschuiven van probleven is slechts een pollitieke gang van zaken, waardoor het geduld op de proef wordt gesteld.
    Ik krijg ook vaak achteraf gelijk.
    Gewoon doorgaan. In het voorjaar woredt et probleem vanelf sfherper gesteld.
    En dan ben jij aan de beurt.
    Ben van Bommel

    BeantwoordenVerwijderen